Rouw

Tijdens een trektocht door de noordelijke Alpenrand kwam ik een wandelaar tegen. We naderden beiden hetzelfde kruispunt van wandelwegen. Ik volgde een vlak karrenspoor, hij liep via een paadje naar beneden. Het was licht nevelig. De zon had de mist nog niet helemaal opgelost.
Hij droeg een kleine rugzak, waar takken van een bergden aan vastgebonden waren. Die had hij waarschijnlijk van boven meegenomen. Bergdennen groeien vlakbij de boomgrens.

Waar ga je naartoe? vroeg hij.

Ik wees naar het oosten, naar het volgende dorp, beneden in het dal. De huizen schitterden in het vroege zonlicht.

Je kunt beter naar boven gaan, zei hij. Het uitzicht is daar fantastisch.

Ik vertelde hem dat ik op doorreis was, richting Salzburg. Hij was die morgen vanuit München met de trein aangekomen.

Wat doet u met die dennentakken? vroeg ik.

Die blijven langer mooi op een graf, zei hij. Gewone dennentakken vallen te snel uit.

Hij vertelde nog dat hij zou afdalen naar het dorp om daar vanmiddag te gaan zwemmen. Daarna zou hij de trein terug naar München nemen.

Het was een mooie dag.